~ Smoki Wolnych Stad :: Zobacz temat

Kuszenie Diabła

Imię: Pokrzyk -> Opalizująca Łuska -> Kuszenie Diabła
Stado: Cień -> Ziemia -> Plaga
Ranga: Pisklę -> Adeptka -> Łowczyni -> Czarodziejka -> Zastępczyni
Wiek (w księżycach): 18
Rasa: Górski
Płeć: Samica
Najważniejsze cechy wyglądu:
Łuski
Skrzydła
Skrzydła błoniaste
Dwie pary łap
Kolor oczu: białe
Dominujący kolor smoka: biel
Znaki szczególne smoka: białe łuski, białe ślepia, czarne uzębienie, jaskrawy fioletowoniebieski język, jagodowe wnętrze pyska
Zieje kwasem

Wygląd: Pokrzyk jest urodziwą, średniej wielkości samicą o mlecznobiałych łuskach, ściśle przylegających do siebie i sprawiających wrażenie bardzo twardych. Za dotknięciem promieni słońca pojawiają się na nich purpurowe i srebrne akcenty. W miejscach gdzie ich pokrywa nie jest tak zwarta, jak pod oczami czy w pachwinach - można zauważyć delikatniejszą, sinofioletową skórę samicy.
Nie jest przesadnie umięśniona, ale też nie chuda, sprawia wrażenie zwinnej i zdrowej. Długie łapy, ogon i szyja nadają jej posturze lekkości. Błoniaste skrzydła zwykle umoszczone na jej grzbiecie zwieńcza para chwytnych palców o hebanowych pazurach, ostrych jak brzytwy, podobnie jak wszystkie wyrostki na ciele samicy. Sprawiają wrażenie, jakby za samym tylko dotknięciem miały przebić skórę śmiałka.
Z głowy samicy zdobią trzy pary wydłużonych, delikatnie zakrzywionych i bardzo ostrych rogów o barwie przechodzącej z mlecznej bieli łuski w głęboki fiolet i czerń. Dalej przez kark, grzbiet, aż do końcówki ogona ciągną się mniejsze i większe czarne kolce o trójkątnym kształcie. Paszczę samicy wypełniają rzędy czarnych jak smoła kłów osadzonych w ciemnofioletowych dziąsłach, ale kontrastuje z nimi jaskrawo wybarwiony jęzor, rozdwojony na końcu niczym u węża.
Spośród tej gęstwiny łusek, kolców i kolorów wygląda para spokojnych ślepi - na pierwszy rzut oka zupełnie białych, jak u ślepca. Pionowa źrenica, tak cienka, że ledwie niezauważalna nie mąci zszarzałego fioletu tęczówki, który niemal stapia się z bielą twardówki.
Charakter: Pokrzyk jest na ogół bardzo spokojną smoczycą, obserwatorem, nie odzywającą się bez potrzeby, ale ciekawą świata jak na swój wiek przystało. Chłonie wiedzę i interpretuje ją na swój sposób, ale nie można o niej powiedzieć, że nie jest pojętnym uczniem. Ma jednak tendencję do podważania autorytetów i nie przepada za krytyką.
Ambitna i wyrachowana, potrafi być duszą towarzystwa jeśli tego wymaga sytuacja. Zachwyca urokiem osobistym, brakuje jej jednak ciepła, które roztacza wokół siebie wiele innych samic.
Czasem potrafi być równie impulsywna, jak pewna siebie, co może nie jest najlepszym połączeniem, ale na pewno powiększa jej bagaż doświadczeń życiowych.
Historia: Dwa dni lotu od bariery Naranlei znajduje się Puszcza. Wejścia do niej bronią drzewa tak stare, że być może posiadają już własne dusze. Nie sposób objąć ją wzrokiem z lotu ptaka, a z jej wnętrza nie dochodzą żadne wieści o jej mieszkańcach. Jak dotąd nie wiadomo o żadnym wędrowcu, który wrócił z niej pozostawszy wciąż sobą. Wracali inni, nie do poznania dla własnych matek, niezdolni do wyksztuszenia słowa albo bełkoczący bez sensu. Wracali okaleczeni, wygłodzeni, bezbronni jak pisklęta lub nie wracali w ogóle. Z biegiem lat Puszcza obrastała wieńcem legend, plotek i mitów z których wszystkie były w równym stopniu zmyślone, co straszne.
Gdzieś głęboko w jej trzewiach rodziły się, żyły i umierały pokolenia smoków, związane z nią nierozłączną więzią. Nie były tylko tubylcami, były organem, którego nagły brak sprowadziłby nieurodzaj. Gromadziły się wokół zjawiskowo potężnego drzewa, o wielu konarach i wielu mieszkańcach. Ponoć jego korzenie splatały się z korzeniami wszystkich drzew Puszczy niczym krwiobieg w ciele smoka. Od czasów, które pamiętały tylko najstarsze z drzew łowiły zwierzynę, nie dopuszczając do rozplenienia się roślinożerców, roznosiły nasiona Drzewa i użyźniały glebę swoimi szczątkami, pozostając z Puszczą w zgodzie.
Do czasu w którym nastał nieurodzaj. Drzewa schły, liście gniły, a ptaki i zwierzyna wymierały lub uciekały szukając pożywienia. Drzewo Matka trzeszczało, roniąc żywicze łzy. Smoki Puszczy zmuszone zostały do wędrówki, pierwszej od wielu pokoleń, w poszukiwaniu przyczyny i oczywiście - winnego.
Granicząc z Puszczą stały Szczyty, zamieszkane przez wiele niezależnych, rodzinnych plemion smoków gór. Jednym z nich okazała się niewielka rodzina Pokrzyku. Smoki Szczytów żyły w surowym, bezlitosnym otoczeniu i takie też były, na jego podobieństwo. Nie potrafiły również żyć ze sobą w zgodzie, rywalizując o ubogie w zwierzynę tereny, o samice i o wszystko inne warte złamanego pazura.
Pokrzyk wykluła się z jaja złożonego przez siostrę swojego ojca, co nie siało zgorszenia wśród małych, terytorialnych górskich plemion. Wychowywała się bez matczynego ciepła, pod surowym okiem ojca, który z uporem godnym szaleńca przeprowadzał kolejne napady na sąsiadujące klany. Nie był okrutny, ale za to okrutnie głupi i kiedy teraz o tym myślała, pewnie nie umiał inaczej. Starego smoka nie sposób przekonać do zmiany zdania.
Gdy nadeszły smoki o zwinnych łapach, połowy już i tak niezbyt licznego klanu nie było na miejscu. Zostali najstarsi i najmłodsi. Dzikusy uznały, że pierwsze napotkane żywe istoty musiały być przyczyną ich problemów. Skończyło się krwawo, co było do przewidzenia, ale drzewni niedobrze radzili sobie na górskich terenach, gdy już doszło do prawdziwych starć. Właśnie wtedy Pokrzyk uczyła się zabijać, z ukrycia, bo była nieduża i zwinna. Walka szybko przechyliła się na korzyść mieszkańców Szczytów, ale nie tak prędko. Myśląc o tym, Pokrzyk zawsze miała wrażenie, że jej życie było zawsze bardziej jej ojca niż własne.
Zakochał się, zauroczył, posmakował jednej z drzewnych panien i przepadł. Nie trudno było się domyślić, że nie spodobało się to żadnej ze zwaśnionych stron, więc uciekli. A ojciec stracił wtedy cały szacunek w jej oczach. Ciągle czuje czasem ten wstyd, złość i przepełniającą ją wtedy frustrację. Nie miała wyboru, bo nie mogła zostać, więc poszła razem z nimi. I było zadziwiająco... i obrzydliwie spokojnie. Jak we śnie, w którym poruszała się przez gęstą mgłę spowalniającą kroki, całe życie Pokrzyku zostało zamknięte w niespokojnej, drgającej ciszy i oczekiwaniu.
Opuścili Szczyty, minęli Puszczę, a ona czuła się jakby wracała z jej wnętrza, jak ci wędrowcy o których słyszała. Szelest, bo tak miała na imię wybranka jej ojca, była dobra w całej dzikości swojego serca. W gruncie rzeczy była najlepszą osobą jaką znała Pokrzyk. Dlatego też pewnej nocy pozbawiła ją życia i uciekła najprędzej jak potrafiła, chyba przed gniewem ojca. Wiedziała, że musiała tak zrobić, ale na pewno byłby zły.
Dała radę sama, polowała, a po kilku księżycach dotarła przez puszczę, rzeki i lasy aż do pierwszych gór, które okazały się być zamieszkałe przez Stado Cienia, które mogło się okazać dla niej nowym początkiem.

I tak jak nie każda historia ma puentę, tak i ta nie ma żadnej.

PH:

ATUTY
- Ostry wzrok;
- Chytry przeciwnik;
- Nieugięty;
- Magiczny śpiew;

ATRYBUTY
Siła: 1
Wytrzymałość: 4
Zręczność: 3

Moc: 5
Percepcja: 3

Aparycja: 3

UMIEJĘTNOŚCI
Bieg 1
Lot 1
Pływanie 1
Obrona 1
Atak 1

Leczenie 0
Wiedza 1
Magia:
> obronna 2
> atak 3
> precyzyjna 2
Kamuflaż 1
Skradanie 1
Śledzenie 1

Mediacja 1

Umiejętności specjalne
Warzenie eliksirów:
> leczących 0
> ochronnych 0
> wspomagających 0
Tworzenie run:
> ochronnych 1
> ataku 0
Błysk przyszłości 1

POZOSTAŁE

Przedmioty posiadane:

Pożywienie:

Kamienie:

Kryształy:

Runy:

Eliksiry:

Inne bonusy:

Fabularne:

"Marwoleth w Złotej Ramie" (Obraz: Olej na płótnie)

Stan głodu

kliknij